# 105. Myśli znane i nieznane...(odsłona 19)

Lucy Maud Montgomery   (ur. 30 listopada 1874 w Clifton, zm. 24 kwietnia 1942 w Toronto) – kanadyjska pisarka, autorka m.in. cyklu powieściowego Ania z Zielonego Wzgórza. Dziś mija 72 rocznica Jej śmierci.

Cały cykl Ani z Zielonego Wzgórza należał do moich ulubionych lektur w latach dzieciństwa. Czytałam wszystkie części po kilka razy i nigdy nie byłam znudzona tymi książkami. Jest tam tyle przepięknych myśli, sentencji i cytatów, że pomyślałam sobie, że warto je sobie odświeżyć, przypomnieć, a może dzięki nim zachęcić kogoś do przeczytania tych pięknych i mądrych książek. Mnie ta powieść zawsze urzekała i chyba do niej w najbliższym czasie znowu wrócę. Ciekawa jestem, jak ją przyjmę teraz, gdy dzieciństwo odpłynęło w siną dal.

Panie i Panowie dziś cytaty zaczerpnięte z Ani z Zielonego Wzgórza i pozostałych części cyklu. Znacie? Myślę, że większość tak – a jeśli nie, to poznajcie. Naprawdę warto!!! 

Całe życie składa się tylko z powitań i pożegnań, jak mówi pani Linde …

(...) recytować modlitwę nie jest wcale to samo, co modlić się (...).

Myśl, że odczuwamy rozkosze życia, kiedy ktoś ukochany nie jest już pośród nas i nie może dzielić ich z nami, myśl ta rani nas boleśnie i często wydaje się nam, że sprzeniewierzamy się naszemu smutkowi, jeśli na nowo zaczynamy wracać do życia.

(...) nie należy zamykać dusz przed kojącym wpływem natury.

Ach, jak to przyjemnie mieć wyższe dążenia! Jakże się cieszę, że mam ich tyle! A najlepsze jest to, że się nigdy nie kończą. Zaledwie osiągnęłaś jeden cel, już inny, wyższy jeszcze, ukazuje ci się w oddali… I to właśnie czyni życie tak miłym!

A to właśnie jest pociechą ludzi, którzy nie są bogaci… jest tyle rzeczy, które mogą sobie wyobrazić.

(…) ametysty to może duszyczki dobrych fiołków?

Bylibyśmy niejako martwi, gdybyśmy już nie mieli o czym marzyć.

Co chwilę inna kwestia do rozważenia… (…) Nad tak wielu kwestiami należy się zastanowić i tyle rozstrzygać z chwilą, gdy dorastamy!

Czasem drobiazgi odgrywają w życiu większą rolę niż rzeczy ważne (…).

Człowiek czuje się szlachetniejszy, gdy przebacza innym (…).

(…) czy można być długo smutnym na tak ciekawym świecie?

Czy to nie przyjemnie wiedzieć, że jest tak dużo rzeczy, które jeszcze poznamy? To właśnie sprawia, że ja się tak cieszę życiem… Świat jest taki ciekawy… Nie byłby taki ani w połowie, gdybyśmy wszystko o wszystkim wiedzieli (…).

Czyś zauważył (…) – że gdy ktoś powiada, iż „uważa za swój obowiązek donieść ci” o czymś, to musisz przygotować się na przykrą wiadomość? Dlaczego ludzie nigdy nie „uważają za swój obowiązek donieść ci” miłych wieści zasłyszanych o tobie?

(…) czytałam kiedyś, że jeśliby nawet róża miała inne imię, pachniałaby równie rozkosznie, ale trudno mi w to uwierzyć. Sądzę, że nie byłaby tak wspaniała, gdyby się nazywała ostem lub kapustą.

(…) im trudniej się coś zdobywa, tym większe ma się zadowolenie.

Jak to świetnie, że tyle jest na świecie rzeczy do lubienia.

Każda szczęśliwa chwila mieści w sobie odrobinę smutku.

(…) lubię dawać pieszczotliwe nazwy wszystkiemu, nawet kwiatom. (…) wtedy są bardziej zbliżone do ludzi. Skąd wiemy, czy pelargonii nie jest przykro, że ją nazywają tylko pelargonią?

Małe dzieci zawsze są czymś nadzwyczajnym (…). Każde z nich jest cudem.

(…) najbardziej kochamy tych, którzy nas potrzebują.

Najmilsze (…) ze wszystkiego – to powrót do domu.

Nigdy nie jest się za starym, by marzyć. A marzenia też się nie starzeją.

(…) prawie zawsze można się z czegoś cieszyć, jeśli się tego mocno pragnie. Tylko należy pragnąć naprawdę mocno.

Przyjemnie jest mówić, kiedy się ma na to ochotę, a nie być zmuszonym milczeć, dlatego, że dorośli są zdania, iż dzieci powinno się widzieć, a nie słyszeć.

Stać się starą panną nie można, trzeba się nią urodzić.

Tak często robię omyłki, ale wtedy natychmiast myślę o błędach, których nie popełniłam, chociaż mogłam.

To jest takie cudowne na świecie: zawsze można się spodziewać, że przyjdzie nowa wiosna.

W przyjaciołach powinniśmy szukać tego, co w nich najlepsze, i obdarzać ich tym, co w nas najlepsze. Wtedy przyjaźń będzie największym skarbem życia.

Wątpię, czy ci ludzie, których wszystkie marzenia się spełniają, są zupełnie szczęśliwi.

Zaczynam się przekonywać, że niedobrze jest być dorosłym. To, czegośmy pragnęli tak bardzo będąc dziećmi, nie wydaje się ani w części tak cudowne, gdyśmy to wreszcie zdobyli.

(…)życie człowieka nie mogłoby być prawdziwie dojrzałe i pełne, gdyby nie było w nim żadnych smutków ani zmartwień.

Nie ma nic bardziej irytującego nad mężczyznę, który nie odpowiada... z wyjątkiem kobiety, która nie odpowiada.

Nigdy nie jest się biednym, jeśli ma się kogo kochać.