# 261. Poezja serca [26]

Zanurzcie się wraz ze mną w otchłań miłości…

*** (Zazdrość moja bezsilnie po łożu się miota)

Bolesław Leśmian

Zazdrość moja bezsilnie po łożu się miota:

Kto całował twe piersi, jak ja, po kryjomu?

Czy jest wśród pieszczot choć jedna pieszczota,

Której, prócz mnie, nie dałaś nigdy i nikomu?

Gniewu mego łza twoja wówczas nie ostudzi!

Poniżam dumę ciała i uczuć przepychy,

A ty mi odpowiadasz, żem marny i lichy,

Podobny do tysiąca obrzydłych ci ludzi.

I wymykasz się naga. W przyległym pokoju

We własnym się po chwili zaprzepaszczasz łkaniu

I wiem, że na skleconym bezładnie posłaniu

Leżysz, jak topielica na twardym dnie zdroju.

Biegnę tam. Łkania milkną. Cisza niby w grobie.

Zwinięta, na kształt węża, z bólu i rozpaczy

Nie dajesz znaku życia - jeno konasz raczej,

Aż znienacka za dłoń mię pociągasz ku sobie.

Jakże łzami przemokłą, znużoną po walce

Dźwigam z nurów pościeli w ramiona obłędne!

A nóg twych rozemknione pieszczotami palce

Jakże drogie mym ustom i jakże niezbędne!

Bolesław Leśmian – poeta niezwykły, targany zmiennymi kolejami losu i namiętnościami. Nic dziwnego, że krytycy uznają go za najwybitniejszego twórcę początków XX wieku. Jego wiersze są tak różnorodne, jak różnorodne są ludzkie emocje, uczucia, przeżycia. Znajdziemy wśród nich delikatne, zwiewne niczym puch łabędzia erotyki, ale także te pełne emocji, złości, zazdrości i łez jak chociażby dziś przeze mnie prezentowany. Piękny, prawda?

A w wersji muzycznej mistrz Marek Grechuta wraz z jedną z wybitniejszych polskich aktorek – Krystyną Jandą. Posłuchajcie….