# 254. Poezja serca [24]

Zanurzcie się wraz ze mną w otchłań miłości…

Pieśni I-III

Konstanty Ildefons Gałczyński

I

Gdy próg domu przestępujesz,

to tak jakby noc sierpniowa

zaszumiała wśród listowia,

a ty przodem postępujesz.

A za tobą cienie ptasie

szczygieł, gil i inne ptaki.

Świecisz światłem wielorakim

od sierpniowej nocy jaśniej.

Bo ty jesteś ornamentem

w gmachu nocy, jej księżycem.

Przesypujesz światła w ręku

z namaszczeniem, jak pszenicę.

U twych ramion płaszcz powisa

krzykliwy, z leśnego ptactwa,

długi przez cały korytarz,

przez podwórze, aż gdzie gwiazda

Venus. A tyś lot i górność

chmur, blask wody i kamienia.

Chciałbym oczu twoich chmurność

ocalić od zapomnienia.

II

Pochylony nad mym stołem

we wschodzącej zorzy łunie

ręce twoje opisuję,

serce twoje opisuję;

smak twych ust jak morwa cierpki

i głosu pochmurna słodycz,

i uszy twe jak wysepki,

które z dala widział Odys.

Ten obłok jest twoją twarzą,

ten horyzont, ta akacja.

Pióro maczam w kałamarzu

i litery wyprowadzam.

Niech staną rządek przy rządku

jak ptaki złote i modre,

by z najprawdziwszego wątku

powstał najprawdziwszy portret.

Minął dzień. Wciąż prędzej, prędzej

szybuje czas bez wytchnienia.

A ja chciałbym twoje ręce

ocalić od zapomnienia.

III

Ile razem dróg przebytych?

Ile ścieżek przedeptanych?

Ile deszczów, ile śniegów

wiszących nad latarniami?

Ile listów, ile rozstań,

ciężkich godzin w miastach wielu?

I znów upór, żeby powstać

i znów iść i dojść do celu.

Ile w trudzie nieustannym

wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?

Ile chlebów rozkrajanych?

Pocałunków? Schodów? Książek?

Ile lat nad strof tworzeniem?

Ile krzyku w poematy?

Ile chwil przy Beethovenie?

Przy Corellim? Przy Scarlattim?

Twe oczy jak piękne świece,

a w sercu źródło promienia.

Więc ja chciałbym twoje serce

ocalić od zapomnienia.

 

Konstanty Ildefons Gałczyński – poeta, którego chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Cykl dziesięciu Pieśni (z których trzy pierwsze dziś prezentuję) powstał w Praniu, nad Jeziorem Nidzkim, gdzie obecnie znajduje się muzeum artysty. Było to ostatnie lato poety – w grudniu tego roku już nie żył. 

Zdumiewająco proste strofy, a jednocześnie jakże wzruszające i emocjonalne. Stanowią jednocześnie swoisty testament Gałczyńskiego, który zawsze otwarty na ludzi, tęskniący za żywym kontaktem ze swoim czytelnikiem kończy ten cykl słowami:

Jesteśmy w pół drogi. Droga

pędzi z nami bez wytchnienia.

Chciałbym i mój ślad na drogach

ocalić od zapomnienia.

Czy mamy prawo odmówić? Nie… wypełnijmy testament poety i … ocalmy Jego przepiękną twórczość od zapomnienia.

A wersja muzyczna może być tylko jedna. Oczywiście Marek Grechuta, niezapomniany, niepowtarzalny, jedyny, który potrafił tak interpretować poezję polską.

Ale chciałam Wam również przypomnieć niezwykle delikatną i subtelną wersję Magdy Umer, równie piękną i bardzo wzruszającą.