# 285. Poezja serca [35]

Zanurzcie się wraz ze mną w otchłań miłości…

List do kobiety

Sergiusz Jesienin

Pani pamięta —

tak, na pewno pani pamięta,

jak stałem milcząc,

O ścianę oparty,

pani wzburzona była i przejęta,

i słów mi nie szczędziła

złych i twardych.

Pani mówiła,

że rozstać się musimy,

że dosyć ma już

udręk tych i szaleństw,

że jej pisane zająć się czymś innym,

rozsądnym,

mnie zaś —

w dół się toczyć dalej.

Kochana!

Nie kochała mnie już pani.

I nie wiedziała, że w przechodniów tłoku

byłem jak szkapa zagoniona w pianie,

z ostrogą jeźdźca bezwzględnego w boku.

I nie wiedziała,

że w tę kurzawicę,

w tę burzę chybocącą światłem,

dlatego tak się dręczę, że nie widzę,

dokąd nas pędzi zdarzeń fatum

Nie dojrzysz przecie twarzy

twarzą w twarz.

Wielkie — z dystansu się dostrzega.

Gdy huczy fala, trzaska maszt,

oglądać się za ocaleniem trzeba.

Ziemia — to statek!

Lecz ktoś raptem

po nowe życie, nową chwałę

odważnie posterował statkiem

wprost w oko burzy rozszalałej.

Któż z nas na deskach roztańczonych

nie padał, nie miał mdłości, nie złorzeczył?

Rzadko się trafiał doświadczony,

który zawrotu głowy nie czuł.

Wtedy,

wśród wrzawy i zamętu,

od miotającej się hołoty

uciekłem na sam dół okrętu,

żeby nie patrzeć na wymioty.

A był ten dół

rosyjską knajpą,

gdzie jam, nad szklanką nachylony,

chciał na dno iść nie z całą łajbą,

lecz sam,

pijany,

wyzwolony.

Kochana!

wiem, dręczyłem panią,

widziałem w oczach

żal i melancholię,

że trwonię się na zgrywę tanią

skandale oraz alkohole.

Lecz nie widziałaś,

że w tę kurzawicę,

w tę burzę chybocącą światłem,

dlatego tak się dręczę, że nie widzę,

dokąd nas pędzi zdarzeń fatum...

Czas mija.

Nie jesteśmy tacy młodzi.

Inaczej czuję i nie to mam głowie.

Wołam w płynącej gładszym nurtem łodzi:

Chwała i sława sternikowi!

Czułe uczucie

dzisiaj w sercu pieszczę.

Pamiętam pani smutek i znużenie...

więc teraz oto

zawiadomić spieszę,

jak ze mną było

i co wyszło ze mnie.

Kochana!

Móc to donieść jakżem rad:

upadek minął mnie, nie błądzę więcej.

Obecnie jestem w kraju rad

najzagorzalszym sprzymierzeńcem.

Jam nie ten sam, co niegdyś.

Już nie sprawił

bym pani tylu niepotrzebnych zmartwień.

Pod sztandarami

wielkiej sprawy

pół świata mogę przejść forsownym

marszem.

Proszę wybaczyć...

przecież wiem: i pani

też nie ta sama —

mąż, rodzina, dom...

I dość ma pani dawnych szamotanin,

i nic jej po mnie ani do mnie.

Cóż, życzę przeto

aury najłaskawszej,

niech dobra gwiazda życie opromieni

pani,

którą pamiętać będzie zawsze

znajomy z dawnych lat

tłumaczenie Wiktor Woroszylski

Siergiej Aleksandrowicz Jesienin (ros. Сергей Александрович Есенин) ur. 3 października 1895 w Konstantinowie, Imperium Rosyjskie - zm. 28 grudnia 1925 w Leningradzie, Rosyjska Federacyjna SRR – rosyjski poeta, przedstawiciel imażynizmu.

W twórczości łączył wątki rosyjskiej tradycji ludowej z mitologią Greków oraz gloryfikacją zwykłego, chłopskiego życia. Z czasem w jego wierszach coraz częściej pojawiały się wątki katastrofizmu, wyobcowania współczesnego człowieka, żalu za dawną Rosją. Coraz silniejsze były też motywy anarchicznego buntu i pesymizmu.

Jesienin wielokrotnie się zakochiwał, przeważnie na krótko, był pięciokrotnie żonaty. Jego pierwsze małżeństwo miało miejsce w 1913 roku i z tego małżeństwa miał syna Jurija. Po raz drugi ożenił się w 1917 i z tego małżeństwa pozostały dzieci: Tatiana i Konstantyn (w przyszłości statystyk sportowy). Pod koniec 1921 na przyjęciu u przyjaciela, malarza Gieorgija Jakułowa, poznał amerykańską tancerkę Isadorę Duncan, z którą się ożenił w maju następnego roku. Wspólnie odbyli podróż po Europie i do Stanów Zjednoczonych, jednak pogłębiająca się choroba alkoholowa i napady szału powodowały, że często niszczył wyposażenie pokoi hotelowych i robił burdy w restauracjach. Ich małżeństwo trwało krótko i w maju 1923 Jesienin wrócił do Moskwy, gdzie ponoć miał wziąć czwarty ślub, chociaż nigdy nie rozwiódł się z Duncan.

Ostatnie dwa lata jego życia obfitowały w pijackie zachowania, ale także w najbardziej znane utwory literackie. Wiosną 1925 poznał Sofię Tołstoj (wnuczkę Lwa Tołstoja), z którą się ożenił. Źródło

 

Wiersz List do kobiety powstał po rozstaniu z drugą żoną poety Zinaidą Reich. Jest piękny jak wszystkie utwory Jesienina. Chciałabym żebyście posłuchali go w oryginale w wykonaniu rosyjskiego artysty Siergieja Biezrukowa.

Ale to nie wszystko, co dla Was przygotowałam, bowiem Jesienin dość często pojawia się w twórczości polskich wykonawców.

O śmierci Jesienina opowiada piosenka Budki Suflera Konie już czekają przed domem.

Przemysław Gintrowski debiutował w 1976 roku na przeglądzie w warszawskiej Rivierze piosenką Epitafium dla Sergiusza Jesienina, do której tekst napisał Krzysztof Maria Sieniawski.

Zapraszam