# 284. Poezja serca [34]

Zanurzcie się wraz ze mną w otchłań miłości…

Błękitna chwila

Kazimiera Iłłakowiczówna

Zniknie nad brzegiem, ujdzie za skały

Żagiel, w błękicie jak skrzydło — biały

na rozpalonym zboczu rozścielę

wiatr przedwieczorny pachnące ziele,

niską buczyną, ostrym jałowcem

wstrząśnie nad dzikim, górskim manowcem.

Dom jest daleko, świat jest daleko,

Za zapomnienia górą i rzeką:

nic nam nie grozi, nikt o nas nie wie:

ptak w migdałowym ukryty drzewie

potrząsa skrzydłem i gwiżdże z cicha ,

Zdeptany piołun wonią oddycha.

Połóż mi rękę pod senną głowę.

Wczoraj — zginęło, dzisiaj — jest nowe,

jutro — pod żaglem białym na głębi.

Jesteśmy wolni, jesteśmy sami

śród ziół pachnących, pod błękitami.

Koniki polne w kamieniach dzwonią,

Serce zamiera, jak ptak pod dłonią,

Czas coraz pustą napełnia czaszę...

Wczoraj — zginęło, dzisiaj jest nasze,

a jutra nie chcę widzieć za mgłami

oczy, zamknięte pocałunkami.

Kazimiera Iłłakowiczówna - poetka, tłumaczka-poliglotka, osobisty sekretarz Józefa Piłsudskiego. Urodziła się 6 sierpnia 1888 roku lub 1892 w Wilnie, zmarła 16 lutego 1983 roku w Poznaniu.

Należała do najwybitniejszych postaci życia literackiego Warszawy w dwudziestoleciu międzywojennym. Wyrazista osobowość, żywa inteligencja, siła woli, elegancja, także pewna kapryśność i nieprzewidywalność w kontaktach z ludźmi czyniły z niej osobę fascynującą towarzysko, chociaż trudną. We wczesnej młodości fascynował ją ruch feministyczny, żywy już w okresie modernizmu. Zawsze jednak, głęboko wierząca, czuła silną więź z duchowością chrześcijańską. Iłłakowiczówna miała rozległy krąg przyjaciół, wśród których byli Witkacy, Julian Tuwim (po jego śmierci poświęciła mu wzruszające wspomnienie Pozgonne Tuwimowi), Maria Dąbrowska (porównująca ją w swym Dzienniku do hiszpańskiej mistyczki św. Teresy z Avila).

Jako poetka Iłłakowiczówna ujawnia oryginalną wyobraźnię magiczną, zmysł obserwacji, malarską i dynamiczną (niemal filmową) zdolność opisu, niezwykłe, prawie muzyczne, wyczucie rytmu tekstu, operuje też groteską, a czasem naiwną, dziecięcą tonacją wypowiedzi. Jej fantazję ukształtowało dzieciństwo, spędzone w dzikim, fascynującym pejzażu północnej Litwy. Wpłynęła też na nią tradycja literacka: barok i romantyzm. Źródło

 

Wiersz Błękitna chwila, to według mnie jeden z najpiękniejszych utworów poetki traktujących o miłości. Miłości namiętnej, gwałtownej; miłości, która pozwala zapomnieć o całym świecie.

A do posłuchania – nie mogłam się powstrzymać. Dziś ta piosenka (chyba najbardziej znana z repertuaru Leonarda Cohena) „chodzi” za mną od samego rana. Ja wiem, że nie ma ona żadnego związku z poezją Iłłakowiczówny, ale… czyż nie jest piękna?