# 217. Poezja serca [7]

Zanurzcie się wraz ze mną w otchłań miłości…

Kto chce, bym go kochała

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Kto chce, bym go kochała, nie może być nigdy ponury

i musi potrafić mnie unieść na ręku wysoko do góry.

Kto chce, bym go kochała, musi umieć siedzieć na ławce

i przyglądać się bacznie robakom i każdej najmniejszej trawce.

I musi też umieć ziewać, kiedy pogrzeb przechodzi ulicą,

gdy na procesjach tłumy pobożne idą i krzyczą.

Lecz musi być za to wzruszony, gdy na przykład kukułka kuka

lub gdy dzięcioł kuje zawzięcie w srebrzystą powłokę buka.

Musi umieć pieska pogłaskać i mnie musi umieć pieścić,

i śmiać się, i na dnie siebie żyć słodkim snem bez treści,

i nie wiedzieć nic, jak ja nic nie wiem, i milczeć w rozkosznej

ciemności,

i być daleki od dobra i równie daleki od złości.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – cudowna poetka, ciekawa kobieta. Kto potrafi tak wzruszać, nastrajać refleksyjnie, doprowadzać do łez? Moja ukochana poetka – mam nadzieję, że ten wiersz Wam się też spodoba. 

I jak zwykle dodatek muzyczny. Lubicie Grzegorza Turnaua? Tak ciepły głos jest stworzony do wykonywania utworów poetyckich. Dziś (razem z Beatą Rybotycką)  Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej...