# 229. Poezja serca [12]

Zanurzcie się wraz ze mną w otchłań miłości…

Twe złote włosy

Leopold Staff

Włosy twe jak płomienna błyskawicy grzywa,

Jak surm mosiężnych świetna, weselna muzyka,

Jak uroczyste święto bogatego żniwa,

Jak w południe lipcowe spieka słońca dzika.

Włosy twe: bursztyn, jedwab, ogień i oliwa,

Jesienny niebywały przepych października,

W zasobnych miodnych ulach praca pszczół szczęśliwa,

Złote szaleństwo wina dla ust biesiadnika.

Włosy twe: rozżagwiona rozkoszy pochodnia,

Kojące jako morze, kuszące jak zbrodnia...

Jak w lesie o zachodzie zabłądzić w ich złocie!

I po wirze upojeń, pieszczot zawierusze

Zagrzebać w nich swe usta i upowić duszę,

Dumną jak sen zwycięzcy w zdobytym namiocie!

 

 

Leopold Staff nie jest może znany jako poeta tworzący wiersze miłosne, ale przyznacie, że ten utwór przepełniony jest miłością do właścicielki tych pięknych, złotych włosów. Bo czyż można napisać tak pięknie o tak prozaicznej rzeczy jak włosy, nie kochając? Chyba nie… Czytam ten wiersz i zaczynam żałować, że moim włosom tak daleko do złocistego koloru. Trudno sobie wyobrazić nawet, że był pisany dla mnie. A szkoda, bo śliczny. Prawda? Zapraszam. 

A w dodatku muzycznym o włosach śpiewa Magda Umer. Jak zwykle… po mistrzowsku. Posłuchajcie tej niezwykle delikatnej, subtelnej, nastrojowej piosenki. Nie jest to co prawda interpretacja wiersza Staffa, ale mam nadzieję, że się Wam spodoba.