# 225. Poezja serca [10]

Zanurzcie się wraz ze mną w otchłań miłości…

Nic dwa razy

Wisława Szymborska

Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy się bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.

Choćbyśmy uczniami byli
najtępszymi w szkole świata,
nie będziemy repetować
żadnej zimy ani lata.

Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

Wczoraj, kiedy twoje imię
ktoś wymówił przy mnie głośno,
tak mi było, jakby róża
przez otwarte wpadła okno.

Dziś, kiedy jesteśmy razem,
odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat? A może kamień?

Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś - a więc musisz minąć.
Miniesz - a więc to jest piękne.

Uśmiechnięci, współobjęci
spróbujemy szukać zgody,
choć różnimy się od siebie
jak dwie krople czystej wody.

Piękny, inspirujący, ponadczasowy wiersz naszej noblistki Wisławy Szymborskiej. Ja bardzo go lubię i liczę również na to, że Wy polubicie go również. No cóż… los człowieka jest niepowtarzalny – nie można przeżyć życia na nowo, nie można nic poprawić, inaczej rozstrzygnąć, czy też przeżyć coś dwa razy w identyczny sposób. Podobnie jest z miłością – dziś jest, a jutro? No cóż…przeminęła i też się drugi raz ta sama nie zdarzy… Ale nie martwmy się…będzie inna.  Pokochajmy ten wiersz – ja go uwielbiam. Zapraszam.

I jak zwykle dodatek. Dziś wiersz „Nic dwa razy” w bardzo subtelnej, delikatnej interpretacji Łucji Prus. Posłuchajcie.